Τα πάντα είναι επικοινωνία. Ένα βλέμμα, ένας μορφασμός, η καλημέρα που δεν εκφράζεται, η στάση του σώματος, ακόμα και η σιωπή πάλλεται και μεταφέρει ένα μήνυμα πέρα από την επιθυμία ή τον έλεγχό μας. Στο βιβλίο «Ανθρώπινη επικοινωνία και οι επιδράσεις της στην συμπεριφορά», οι συγγραφείς Watzlawick, Bavelas και Jackson, κάνουν λόγο για το ανέφικτο της μη επικοινωνίας. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Η ψυχοθεραπευτική προσέγγιση του Rogers βασίστηκε στη σταδιακά σχηματισμένη και δοκιμασμένη υπόθεση ότι το άτομο έχει μέσα του τεράστιες δυνατότητες για να κατανοήσει τον εαυτό του και ν’ αλλάξει την αυτοεικόνα του, τις στάσεις και τις συμπεριφορές του, και μπορεί να κάνει χρήση αυτών των δυνατοτήτων του εάν του εξασφαλιστεί ένα περιβάλλον με ευνοϊκές ψυχολογικές ιδιότητες. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Η σημασία της χρονικότητας στους διαπληκτισμούς
Μια από τις πιο δημοφιλείς έννοιες που έχουν προκύψει και αναπαράγονται τα τελευταία χρόνια είναι αυτή του timing ή χρονικότητας. Ενώ συνήθως χρησιμοποιείται αναφορικά με τη σύναψη των ερωτικών σχέσεων, η συνάφειά της δεν εξαντλείται εκεί. Αντιθέτως, έχει εφαρμογή και στη συνέχεια της σχέσης και δεν περιορίζεται μόνο σε ερωτικής φύσεως συστήματα. Ένα καλό παράδειγμα είναι η περίπτωση των εντάσεων και συνεπακόλουθων διαπληκτισμών. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Η διαδικασία της θεραπείας στην ανθρωπιστική προσέγγιση του Καρλ Ρότζερς
Η διαδικασία της θεραπείας μπορεί να διαχωριστεί σε επτά στάδια, τα οποία αποτελούν περισσότερο ορόσημα παρά μια αυστηρά γραμμική εξέλιξη. Πρόκειται για μια ζώσα, δυναμική διεργασία η οποία για κάθε άνθρωπο έχει διαφορετικούς χρόνους και ρυθμούς, με τις παλινδρομήσεις να είναι ένα φυσικό και αναμενόμενο κομμάτι της. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Αντίσταση στην επαγγελματική εξουθένωση
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, επαγγελματική εξουθένωση (burn out) είναι ένα σύνδρομο που προκύπτει από χρόνιο εργασιακό στρες το οποίο δεν έχει τύχει σωστής διαχείρισης. Συμπεριλαμβάνει αίσθηση απώλειας ενέργειας και κούραση, νοητική αποστασιοποίηση από την εργασία, αρνητισμό η/και κυνισμό ως προς την εργασία και μειωμένη απόδοση. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Μεταφράζοντας το ανείπωτο – Ψηφιακή και αναλογική επικοινωνία
Η ανθρώπινη επικοινωνία μπορεί να χωριστεί σε δύο βασικά είδη, την ψηφιακή και την αναλογική. Η ψηφιακή επικοινωνία είναι μια λεκτική επικοινωνία, η οποία αφορά τη χρήση του λόγου σε οποιαδήποτε μορφή με σκοπό να επικοινωνήσει ένα μήνυμα. Ως αναλογική επικοινωνία ορίζεται η μη λεκτική επικοινωνία. Αυτή περιλαμβάνει κυρίως τις χειρονομίες και την κίνηση του σώματος καθώς και όλο το εύρος των εξωλεκτικών ενδείξεων (τόνος και χροιά φωνής, το βλέμμα, την έκφραση του προσώπου κλπ). Διαβάστε περισσότερα εδώ
Το Πρόσωπο είναι η έννοια που αποτελεί το θεμέλιο λίθο και το στόχο της προσέγγισης του Carl Rogers. Αρχικά εξετάζεται εδώ η τάση πραγμάτωσης, που σε συνδυασμό με την οργανισμική εμπειρία, οδηγούν στην ανάδειξη του Προσώπου και στη συνέχεια αναλύονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της έννοιας και της ζωής που διεξάγει ένα Πρόσωπο. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Το πάντα και το ποτέ – Οι απόλυτες έννοιες στη σχέση
«Θα σε θέλω για πάντα». «Δε θ’ αλλάξω ποτέ». «Θα είσαι για πάντα το μικρό μου παιδί» «Δε θα σου το κάνω ποτέ αυτό». Αυτές είναι ενδεικτικά μερικές φράσεις – διακηρύξεις που εκφράζονται στις πιο στενές ανθρώπινες σχέσεις, είτε ερωτικές είτε οικογενειακές. Φράσεις που αποτελούν θεμέλιο λίθο της λογοτεχνίας, της ποίησης, του σινεμά καθώς αποτελούν εκφάνσεις του απόλυτου, του υπερβατικού, του δραματικού. Και ενώ αυτές οι έννοιες ενέχουν μια έντονη γοητεία, δεν εδράζονται στη ρεαλιστική εμπειρία του ανθρώπου και στη ζώσα πραγματικότητα. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Οι 4 βασικές υπαρξιακές έννοιες
Ο Ίρβιν Γιάλομ, αμερικανός ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής, στο βιβλίο του Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεία, γράφει για 4 βασικές έννοιες, οι οποίες αποτελούν θεμελιώδεις πτυχές της ζωής των ανθρώπων: Θάνατος, Ελευθερία, Μοναξιά και Νόημα. Κατέχουν ουσιαστικό ρόλο στα πλαίσια της θεραπείας, ακόμα και όταν παίρνουν διαφορετικά ονόματα, ωστόσο η συνάφειά τους δεν εξαντλείται εκεί. Πρόκειται για έγνοιες που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, σε συνειδητό ή ασυνείδητο επίπεδο, μας απασχολούν καθημερινά και μας συνοδεύουν στις επιλογές, στις αποφάσεις, στους φόβους, στις σχέσεις μας. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Διαπληκτισμοί σε οικογενειακά συστήματα – Επίπεδα διαφωνίας
«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μαλώνουμε τόση ώρα», «Διαφωνούμε ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα», «Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ακόμα και για θέματα που έχουν προφανείς απαντήσεις». Αυτές είναι μερικές φράσεις που καταδεικνύουν διαφορετικά επίπεδα διαφωνίας. Στο βιβλίο Ανθρώπινη επικοινωνία, οι Watzlawick, Bavelas & Jackson γράφουν πως «Κάθε επικοινωνία έχει δύο όψεις – την όψη του περιεχομένου και την όψη της σχέσης – τέτοιες ώστε η δεύτερη κατατάσσει την πρώτη και αποτελεί συνεπώς μεταεπικοινωνία». Διαβάστε περισσότερα εδώ
Είμαστε οι ιστορίες που αφηγούμαστε, στον εαυτό μας, στους σημαντικούς άλλους, στον κόσμο. Η ταυτότητα ενός πολιτισμού διαμορφώνεται και διαιωνίζεται μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των παραμυθιών, των μύθων και θρύλων, της γραπτής και επίσημης ιστορίας. Αντίστοιχα και στην περίπτωση του ανθρώπου, η ταυτότητά μας δημιουργείται μέσα από ανάλογους μηχανισμούς. Η μνήμη ωστόσο είναι μεροληπτική και το τι καταλήγει και με ποιο τρόπο να συμπεριληφθεί στην επίσημη ιστορία είναι αποτέλεσμα επιλογών, συμβάσεων, εξωγενών παραγόντων, πλαισίων και περίπλοκων κινήτρων. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Οι άνθρωποι αρχικά ήταν ενωμένοι ανά δύο και κάποτε ο Δίας τους χώρισε με τους κεραυνούς του σε δύο μισά. Έκτοτε, είμαστε καταδικασμένοι να περιφερόμαστε στη γη αναζητώντας το άλλο μας μισό για να νιώσουμε ολόκληροι. Ο Αδάμ και οι απόγονοί του είναι επίσης καταδικασμένοι στην ίδια μοίρα αναζητώντας το κομμάτι που τους λείπει – την Εύα και τους απογόνους της- για να νιώσουν την αντίστοιχη ολοκλήρωση. Αυτές είναι δύο ιδέες-ιστορίες που καλλιεργούν μέσα στους αιώνες την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είμαστε ελλιπείς οντότητες και αναδεικνύουν την αγάπη ως μέσο ολοκλήρωσης και απάντησης σε αυτήν την πεποίθηση. Διαβάστε περισσότερα εδώ
«Πρέπει να είμαι καλός». «Πρέπει να είμαι υπεύθυνος». «Πρέπει να είμαι πάντα διαθέσιμος, υποστηρικτικός, ευχάριστος». Οι άνθρωποι κουβαλάμε εντός μας, συνήθως από την παιδική ηλικία, μια σειρά αρχών, κανόνων και νουθεσιών, τα οποία λειτουργούν σαν οδηγός ζωής και σαν ταυτοποιητικές έννοιες. Αυτές οι οδηγίες όμως συχνά καταλήγουν να γίνονται, σχεδόν ερήμην μας, άκαμπτες κατασκευές που αντί να υποστηρίζουν καταδυναστεύουν και στραγγαλίζουν την ελευθερία της εξέλιξης και της αλλαγής. Διαβάστε περισσότερα εδώ
«Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εκείνη», «Δε θα τον ξεπεράσω ποτέ», «Δεν το χωράει ο νους μου ότι με άφησε», «Και τώρα, τι;». Αυτές είναι μερικές ενδεικτικές δηλώσεις ανθρώπων που αγωνίζονται να διαχειριστούν την απώλεια, αιφνίδια ή αναμενόμενη, ενός αγαπημένου ή αν μη τι άλλο, οικείου συντρόφου. Ο χωρισμός προσομοιάζει σε βίωμα και συναισθήματα αυτά που βιώνει κάποιος ενώπιον του θανάτου. Κάθώς με τη διάρρηξη μιας σχέσης έρωτα και συντροφικότητας χάνεται ένας κοινός κόσμος, ένα συνδιαμορφωμένο σύστημα αξιών, θέασης της πραγματικότητας και καθημερινότητας, ο χωρισμένος εισέρχεται σε μια κατάσταση πένθους. Ο κόσμος δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Διαβάστε περισσότερα εδώ
«Σε κάποιο μυθικό χωριό μιας ιστορίας, ένας κακός μάγος δηλητηρίασε το πηγάδι έτσι ώστε όποιος έπινε απ’ αυτό έχανε τα λογικά του. Όλοι οι κάτοικοι κατέληξαν να πιουν από το νερό αυτό και να τρελαθούν, εκτός από έναν. Αυτός ο ένας, κοιτώντας μ’ έκπληξη τους συγχωριανούς του να φέρονται με παράλογους τρόπους, θεωρήθηκε από τους υπόλοιπους ως τρελός αφού ήταν ο μόνος που δεν τους έμοιαζε. Λοιδορήθηκε και εξοστρακίστηκε, έγινε ένας παρίας, έως ότου απελπισμένος ήπιε και αυτός το νερό και τρελάθηκε. Τότε το χωριό άνοιξε τις αγκάλες του και υποδέχτηκε και πάλι τον τρελό που βρήκε τα λογικά του. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Ο συμβολικός θάνατος των γονέων
«Μισώ τον πατέρα μου», «Η μητέρα μου συνέχεια με κρίνει, δε με αποδέχθηκε ποτέ», «Ο πατέρας/μητέρα δεν ήταν ποτέ εκεί μεγαλώνοντας». Αυτές είναι μερικές ενδεικτικές φράσεις που καταδεικνύουν μια εκτροπή, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, του ιδανικού του γονέα. Όταν το αρχέτυπο φροντίδας, υποστήριξης, υλικής και συναισθηματικής παροχής αποτυγχάνει να εφαρμοστεί στην πραγματικότητα της ζωής ενός ανθρώπου. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο γονέας, ως αρχέτυπο, δεν είναι μια ζώσα καθημερινότητα αλλά καταλήγει σ’ ένα συμβολικό θάνατο ενώ βιολογικά συνεχίζει να είναι ζωντανός. Ο γονέας δεν υπάρχει πια. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Η ασφυξία της ανδρικής πανοπλίας
«Αν δε βγάζω πολλά λεφτά είμαι ανάξιος», «Αν μοιραστώ τις αγωνίες μου με τους φίλους μου θα ξεφτιλιστώ», «Φοβάμαι μήπως είμαι ανεπαρκής για τη σύντροφό μου», «Αν λυγίσω, δεν είμαι άντρας». Κάπως έτσι μεταφράζονται, μεταξύ πολλών άλλων αντίστοιχων δηλώσεων, οι ήχοι που κάνει μια ανθρώπινη ύπαρξη καθώς δυσφορεί και χτυπάει στα τοιχώματα μιας άκαμπτης, σκληρής πανοπλίας που την περιβάλλει. Μια πανοπλία σφυρηλατημένη μέσα σε αιώνες πολιτισμικών κατασκευών και δυσλειτουργικών νορμών, από αρχαία θρησκευτικά κείμενα μέχρι τις σύγχρονες αναπαραστάσεις του σινεμά και της διαφήμισης, που έχει στον πυρήνα της την παθογόνα ιδέα του «Οι άντρες δεν κλαίνε». Διαβάστε περισσότερα εδώ
Γιώργος Σύρρος 